گوشِ جآن می سپارم به موسیقیِ باران ؛

انگار بی نیازم می کند از تمامِ آهنگ های جهآن؛

از تمامِ ترانه ها ، فکرها ، اندیشه ها ، همهمه ها ...

همین که این چنین سخاوتمندانه می بارد، آرام می شوم!

همین که گوشهایم ؛ لبریزِ صدای اوست ‌

و غیر از صدای او نیست ؛ خوشبختم!

می چسبی به لحظه های من باران

؛ مثلِ چای به وقتِ صبح و عصر و نیمه شب ...

مثلِ عطرِ بهآرنارنج که دوست داری هر روز توی

اتاقت بپیچد و چهارفصل عاشقی کنی به هوای بهآر...

مثلِ فکر کردن به تمامِ لحظه های خاطره و لبخند؛

می چسبی و همین حسِ بودن ات بی نظیر است!

ببار که من با تو اکنونم را عاشقانه تر بغل می کنم

؛ مستِ غزل می شوم ، خیال می بافم و قصه می نویسم ...

تو با تمامِ فصلها سازگاری ؛ بودن ات مثلِ یک تصنیفِ

دلکَش و قدیمی ، مثلِ غزل به وقتِ سعدی و مولانا ؛ همیشه می چسبد ..