جایی که تو باشی خبر خویشتم نیست 

اشکم که به دنبال تو آواره ی شوقم

یارای سفر با تو‌ورای وطنم نیست 

ای لحظه چو باران فو ریخته از برگ 

صد گونه سخن هست و مجال سخنم نیست 

بدرود ترا انجمنی گرد تو جمع اند 

بیرون ز خودم راه در آن انجمنم نیست 

دل می تپدم باز در این لحظه ی دیدار 

دیدار چه دیدار که جان در بدنم نیست 

بدرود و سفر خوش به تو آن جا که رهایی ست 

من بسته ی دامنم ره بیرون شدنم نیست 

در ساحل آن شهر تو خوش زی که من اینجا 

راهی به جز از سوختن و ساختنم نیست 

تا باز کجا موج به ساحل رسد آن روز 

روزی که نشانی ز من الا سخنم نیست 

  شفیعی کدکنی