شاید یک شب
منم راهِ رسیدن
به خوابت را
پیدا کنم
اگر،خیالت بی خیالِ
چشم هایم شود
تو را دوست دارم
چون بوئیدن غنچه‌ای در حال باز شدن
چون رویایی شیرین بعد از کابوس تو را دوست دارم
چون هر سلامی پس از بدرود
امشب
شرم و حیا را
پشت در اتاقی جا گذاشته ام
که نیمه باز به انتظارت
نشسته است
بـیا تا نجوا کنم
در آغوشت
خیال عشق را
هوایِ عاشقی با تو مثلِ بهار های گیلان
غیرِ قابل پیش بینی است گاه ابری است
گاه بارانی
و گاه طوفانی
آنقدر نوسان دارد که با آفتابی شدنِ آسمان
باید ذوق کرد درست مثلِ لبخند های کمیابِ تو بعد از چند روز دلگیری
گاهی برگرد و بغلم کن
برگرد و تنگ بغلم کن
وقتی حافظه‌ی تن بيدار می‌شود
هوسی قديمی دوباره در خون می‌دو‌د
وقتی لب‌ها و پوست یادشان می‌آید
و دست‌ها هوای لمس تو را دارند
گاهی برگرد و بغلم کن
وقتی لب‌ها و پوست يادشان می‌آيد
مرا با خود ببر در ش
دلم آرامشی مطلق می خواهد آرامشی که مرزی ترین لایه های میانمان را خط بزنم
و در هوای تو نفس بکشم
آرامشی که ساعت داشتنت را کوک نکنم
و روزها از زندگی جا بمانم
آرامشی که آنچنان محکم بخندم که غصه بمیرد
دلم آرامشی بی قید و شرط میخواهد
تنها چهره‌یِ توست عشقِ من و خیال تن اَت
تنها با خیال توست
که من از تنها بودن دست می‌كِشم
و حتّی دست می‌كشم
از بودنِ اين شَبح كه آيينه هم برايش خالی ست
بايد ببينمت
تا زمين و زندگی را به دست گيرم
به دور از بودن اَت
خونم آبیِ خاكستری ست
كه سكوت می‌كند
به دور از بودن ات
در من چيزی نيست
جُز مُشتی بزرگ و فرو بسته
كه آزارم می‌دهد
نبودن اَت
پلكِ عظيمی ست
رویِ تمامِ تنم
وفادارانه ترین عاشقانه
رو سعدی اونجا میگه که
مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم
که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم